7 Shkurt, 1452: Era e Luftës dhe Shpresa e Paqes

Era e ftohtë e shkurtit depërton thellë në dhomën time të ngushtë në Krujë. Zjarri në oxhak është zbehur, duke lënë vetëm një zjarr të dobët që mezi mban larg të ftohtit. Jashtë, borë e lehtë bie pa pushim, duke veshur me një petë të bardhë malet e larta që rrethojnë kështjellën. Një pamje e bukur, po aq e heshtur sa dhe e rrezikshme, ashtu siç është kohëzgjatja e kësaj paqeje e gërmuar me dhëmbë.

Sot, ndërsa shikoj flamurin tim të kuq me shqiponjën dykrenare, një ndjenjë e çuditshme më mbush zemrën. Një përzierje e lodhjes së thellë dhe shpresës së brishtë. Lufta me osmanët ka qenë e gjatë dhe e pamëshirshme. Një luftë që ka lënë gjurmë të thella në shpirtin e çdo shqiptari, gjurmë që nuk do të fshihen lehtë. Kam parë vdekjen në sy, kam ndier thikat e armikut në lëkurë, kam dëgjuar ulërimat e të plagosurve dhe gjumët e të vdekurve.

Por, unë nuk jam thyer. As ushtarët e mi. Ne jemi shqiptarë, bijtë e këtyre maleve, që e dimë ç'do të thotë të luftosh për lirinë. Këto vite të fundit, me ndihmën e Perëndisë dhe guximin e njerëzve të mi, kemi arritur të mbrojmë këtë tokë të shenjtë nga pushtimi osman. Kanë qenë beteja të ashpra, të mbushura me humbje dhe sakrifica. Ndoshta, njëra prej betejave më të vështira ishte ajo e Nishit, ku osmanët, me të gjithë numrin e tyre të madh, u përballën me vendosmërinë tonë të pakundërshtueshme. E kujtoj si të ishte dje, zhurmën e armëve, erën e pluhurit të barut, dhimbjen e të rënëve…

Por në këtë heshtje të errët të dimrit, mendimet e mia shkojnë edhe përtej fushës së betejës. Mendoj për familjen time, për gruan time, Donika, dhe fëmijët e mi. Ata janë shpresa ime, motivi im i jetës. Çdo ditë dua t'i shoh të lumtur dhe të sigurt, të mos e njohin tmerrin e luftës, as të shikojnë padrejtësinë e pushtuesve. Shpesh e imagjinoj momentin kur do të mund të ulem pranë tyre, larg nga zhurma e armëve, dhe të gëzoj qetësinë e paqes. Por a do të jetë ndonjëherë e mundur kjo?

Papa Kaliksti III ka dërguar këshilla dhe mbështetje, duke na dhënë shpresë për ndihmë në të ardhmen. Por ajo që na duhet në këtë moment është besimi te vetja dhe në forcën e shpirtit shqiptar. Nëse mbështetja papale do të vijë, do të jetë e mirëseardhur. Nëse jo, do të luftojmë deri në fund, sepse e dimë se çmimi i lirisë është i lartë, por çmimi i skllavërisë është edhe më i lartë.

Sot jam takuar me disa nga krerët e fisëve. Shumica e tyre mbështesin luftën, pavarësisht vuajtjeve dhe sakrificave. Por ka edhe zëra të tjerë, të cilët flasin për negociata me osmanët. Ata janë të lodhur nga lufta, të lodhur nga vdekja dhe dëshpërimi. Ata kërkojnë paqe, pavarësisht çmimit. Ndoshta ata kanë të drejtë. Paqja është gjithmonë e mirëseardhur, por a është paqja që na ofrohet nga osmanët e vërtetë një paqe e vërtetë, apo thjesht një maskë e re e skllavërisë?

Më duhet të mendoj me kujdes. Çdo vendim që unë marr ka pasoja të rëndësishme për popullin tim, për të ardhmen e tij. Lufta apo paqja? Kjo është pyetja që më mundon çdo ditë, në heshtjen e zjarrit që shuhet ngadalë, në heshtjen e borës që bie pa pushim…

Më duhet të gjej një zgjidhje, një rrugë që do të sigurojë mbijetesën e kombit tonë. Një rrugë që do të na çojë në një të ardhme të shpresës dhe lirisë. Lufta nuk është zgjidhja e vetme. Por as dorëzimi nuk është. Më duhet të gjej një rrugë të tretë, një rrugë mes dy ekstremeve. Një rrugë e cila do të jetë e vështirë, por e domosdoshme për të garantuar një të ardhme të sigurt për vendin tonë dhe popullin tim. Kjo është beteja ime më e vështirë, beteja për zgjedhjen e rrugës së duhur, beteja për një të ardhme të shpresës. Dhe beteja për këtë, kërkon më shumë se sa guximi në fushën e betejës; kërkon mençuri dhe parashikim.

Në këtë natë të ftohtë të shkurtit, do të vazhdoj të meditoj dhe të lutet, duke shpresuar se Perëndia do të më udhëheqë drejt zgjidhjes së duhur. Se do të gjej forcën dhe mençurinë për të çuar popullin tim drejt lumturisë dhe lirisë. Sepse kjo është detyra ime, si Gjergj Kastrioti Skënderbeu, udhëheqës i shqiptarëve.